Evelien Moren zat nog op school toen ze zich bij AB Werkt inschreef. Clemence en Maurice Dezaire, eigenaren van Zorgboerderij Ravensbosch, hadden hulp nodig voor twee avonden in de week omdat Clemence zwanger was. Voor Evelien een schot in de roos: “Geiten zijn heel leuk. Ik sta constant met ze te vertellen en te knuffelen. Ik krijg hier altijd een lach op mijn gezicht.”
“Werken met dieren heeft me altijd getrokken”, vertelt Evelien die opgroeide op een melkveebedrijf. “Ik kon direct beginnen. Na de eerste kennismaking nam ik het melken op maandagavond en vrijdagavond voor mijn rekening.”
Evelien maakte haar opleiding af en ging naast het melken in de avond (inmiddels vier avonden) overdag aan de slag bij verschillende agrarische bedrijven. “Na veertien jaar verveelt het nog steeds niet. Ik was blij dat school klaar was, ik wilde heel graag werken, actief bezig zijn. Dat het werk op een boerderij altijd doorloopt, ook op feestdagen, en dat het melken in de avond is, daar heb ik helemaal geen moeite mee.” Over AB Werkt kan Evelien kort zijn: “Alles is prima geregeld. Ik bel ze zelden, maar áls ik ze bel word ik goed geholpen. Ik probeer altijd naar de nieuwjaarsborrel en de zomerbarbecue te gaan. Leuk dat ze dat organiseren.”
Biologische bedrijfsvoering
Sinds 1998 exploiteren Clemence en Maurice het melkgeitenbedrijf in Hulsberg. In 2014 stapten ze over op biologische bedrijfsvoering. Dat betekent dat de geiten in de zomermaanden in de wei lopen en dat de medewerkers geen bestrijdingsmiddelen en kunstmest gebruiken. Medewerkers melken de 380 geiten twee keer per dag. Evelien: “Melken duurt ongeveer twee minuten per geit en levert een halve liter tot drie liter melk op. In totaal ben ik zo’n twee uur per avond bezig.” De melk eindigt grotendeels als melkpoeder of kaas.
“Als ik de stal in loop, begroet ik de geiten”, lacht Evelien. “Mijn fans!”, roep ik dan. Ze kijken me altijd aan in de hoop dat ik ze kom aaien en veel geiten lopen me achterna. Er zijn er altijd een paar die de verkeerde kant oplopen of in de weg staan omdat ze aandacht willen. Soms moet ik ze echt het hok uit duwen.” Zelfs als Evelien slechte zin heeft en het liefst zo snel mogelijk naar huis wil, weten de geiten haar weer op te vrolijken. “Dan sta ik tegen ze te mopperen dat ze op moeten schieten. Maar na tien minuten ben ik ze dan toch weer uitgebreid aan het aaien.” Alert blijven, is wel een vereiste. “Toen ik een keer te ver vooroverboog, trok een geit een pluk haren uit mijn hoofd. En soms word ik gebeten. Dat is vervelend, maar ook op zo’n avond loop ik met een lach naar buiten.”
Lammetjes
De Q-koorts eiste in 2009 zijn tol. Toen stond een deel van de hokken leeg. Daarna werden nieuwe lammetjes gekocht. “Ik kreeg toen een bericht van Maurice, hij was helemaal blij.” Evelien is sowieso blij met Maurice, Clemence en hun kinderen. “Het is een fijn gezin, ze staan echt voor me klaar. Als er nieuwe geiten komen, word ik altijd geholpen door Maurice of zijn zoon. Nieuwe geiten hebben wat extra sturing nodig. Maar geiten zijn niet eenkennig. Ze wennen snel aan nieuwe mensen. Ze hangen meteen aan je.”
Afscheid van geiten nemen als ze doodgaan, is de minder leuke kant van het vak. “Ik heb een oudere geit definitief haar ogen zien sluiten. Het was één van mijn favoriete geiten. Dat was verdrietig, maar ja, dat gebeurt.” Schrikken was het toen Evelien laatst een geit zag liggen met nog maar een half oor. “De andere helft lag verderop in de stal. De geit is waarschijnlijk tussen het hek gekomen. Ze zag er heel ongelukkig uit. Maar de volgende dag was ze weer haar vrolijke zelf. Sindsdien heet ze Halfoor. Het lijkt wel of ze nog aanhankelijker is geworden.”